23 gru 2012

Puste miejsce

Przyszedłeś w tą noc.
Ciemną i zimną,
Gdy tylko miłość jest w stanie uratować przed zamarznięciem,
A zrozumienie jest tak bardzo potrzebne.
Za tony nadziei
Chciałeś tylko kawałek,
Okruch, ziarno.
Chciałeś tylko trochę wiary.


Ile jeszcze przemierzysz mil?
Ile jeszcze wylejesz łez,
Zanim znajdziesz to, czego szukasz?
Ile jeszcze minie lat,
Zanim lepszy stanie się świat,
Zanim ludzie przygarną Cię w Twoim własnym domu?

Wędrowco między światami!
Zesłany zbawicielu!
Człowieku!
Przytul jeszcze raz!
Bo wyjątkowo zimno dziś na Ziemi.


Dziś, choć już domu nie potrzebujesz;
Choć już w stajence nie płaczesz;
Jesteś w nas.
W tych, którym samotność zagląda do oczu
I przepełniając po brzegi zmęczona duszę.
Spływa po policzkach.
W tych, którzy wędrują w ciemności.
Pukają do okiennic domów rozświetlających noc.
Odchodzą, zostawiając po sobie kilka zamarzniętych łez.
Znikają.



A my czekamy na Ciebie...
Więc po co te kłódki na drzwiach?
Tyle pustych miejsc jest przy stołach
Lecz nie ma ich w naszych sercach.
Nie ma ich w nas.
Oślepieni blaskiem śmiertelnych świateł,
Nie dostrzegamy drogi, którą nam wskazałeś.
Zapominamy o gwieździe, która nigdy nie zgaśnie,
O miłości, która nam dałeś.

Magia świąt

Puk, puk, puk. Puk, puk, puk. To ktoś,
Przedarłszy się przez zimowe zaspy do drzwi twoich puka.
Jakiś nieznajomy gość.
Odrobiny ciepła rodzinnego szuka.

Bo przecież dziś każdy
Jak siostra i brat.
Tak samo równy, tak samo ważny
W dzień, gdy jednoczy się cały świat.

Śnieg nieznośnie na ziemie pruszy,
Obsypuje płatkami wszystko, co napotka.
Mróz na przywitanie ściska za uszy,
Każdego, kogo spotka.

Bo to jest ta chwila,
Gdy wszyscy dziećmi są.
Chociaż szybko mija,
To wielka jest magia świąt.

20 gru 2012

Prawdziwa miłość się nie kończy

Ona tańczyła wśród kropel rosy.
W szalu z tęczy w sukience z mgły.
On chodził ciągle po łące bosy,
Ocierając kwiatom kryształowe łzy.

Ona pragnęła ścigać się z wiatrem.
Łapała palcami puszyste dmuchawce.
On unosząc głowę oddychał światłem.
Puszczał do słońca prymitywne latawce.

Ona beztroska jak podmuch wiosny.
On wciąż w zadumie jak zachód lata.
Każdy dzień był wieczny, radosny.
Żadne nie wychodziło ze swojego świata.

I każde w swoich błądziło snach.
Na skraju świadomości zmysłów.
Zatraceni w swoich urojeniach, swoich grach.
Nie używali słów do pisania listów.

Aż tu nagle razu pewnego
Słońce w środku dnia zaszło.
Zgubiło światło promienia ognistego.
Zastygając, zamarzając powoli zgasło.

Niebo spowite granatowymi chmurami
Strzelało gęsto ostrzem błyskawicy.
Ziemia pękła pod Jej stopami.
Zawisła na raju i piekła granicy.

On ponad te chmury
Chciał wzlecieć jak ptak.
Wysoko do góry.
Odnaleźć dawny świat.

I odnalazł Ją gdy nie miała już sił.
Wiedział, że jeszcze żyła.
Dzwon życia wciąż w sercu jej bił.
Wyciągnął rękę zanim w otchłań się stoczyła.

I stanęli obok siebie,
Spojrzeli sobie w oczy.
Jak dwie gwiazdy na pustym niebie.
Dwa serca, których nic nie rozłączy.

On na skrzydłach wolności,
Ona przy nim jak cień.
Złączeni pocałunkiem miłości
W ostatni życia dzień.

Nagle, tuż nad nimi
Niebo zesłało błyskawicę
By zmazała ostatnią radość chwili.
Pogrzebała ocalone życie.

Więc umierali, otuleni ostatnim oddechem.
Wiedzieli, że śmierć ich nie rozłączy.
Przywitali ją z uśmiechem.
Bo prawdziwa miłość się nie kończy.

11 gru 2012

Przegrana

Widzę jak znowu płaczesz
Krwawiąc bólem z otchłani serca.
Chcesz wykrzyczeć światu prosto w twarz
Wszystko, co tak bardzo rani
Lecz zanim padną pierwsze słowa
Zdajesz sobie sprawę z tego, że nikt Cię nie słucha.

Ledwie otworzysz oczy
Wiesz już, że dzień będzie stracony.
Zawsze coś psujesz.

Ty.
Potwór w lustrze,
Potwór w duszy.
Cała Ty.
Potwór na świecie.
Potwór wśród ludzi.
Tylko Ty.Chcesz schować się przed światem.

Ty.
Przegrana dusza.
przegrane życie.
Cała Ty.
Przegrana przyszłość,
Przegrana przeszłość.
Tylko Ty
I demony dręczące Twoją duszę.

Widzę jak znowu cierpisz.
Nie potrafisz się odnaleźć
Wśród ludzi z kamienia
Jako najwątlejszy, niepotrzebny twór świata.

Nie potrafisz przejść obojętnie.
nie potrafisz sobie wybaczyć.
Żyjesz połykanymi łzami.
Już się nimi nie dławiąc, nie krztusząc.

Nie potrafisz od tego uciec.
Nie potrafisz tego zrozumieć.
Zgubiłaś nadzieję tam, gdzie umiera sen.
Więc błądzisz na jego granicy pod osłoną nocy,
Gdy choć na chwilę serce odzyskuje oddech.

9 gru 2012

Bo jesteś tu

Chodź!
Przebij wreszcie ten przezroczysty mur dzielący nas
O który codziennie obijam się.

Chodź!
Nie proś o słowa.
Te uciekają gdzies niedosięgalne.
I choć gonię je,
Próbuję uchwycic chociarz jedno
Chwytam łapczywie powietrze
Krztusząc się nim i powoli gubiąc we własnych myślach.
Kręcę się w miejscu
Zamieniając w chaos wszystko dookoła.
Bo jesteś tu.
Z każdym Twoim krokiem trace kontrolę
I tylko resztkami rozumu zdaję sobie sprawę,
Że znów się nie udało.
Lecz zostań!
Spróbuj sam zgadnąć i uchwycic to uczucie.
Za mało dojrzałe,
By nazwac je zakochaniem.
Chodź!
Może warto je nauczyć mówić "kocham",

by później nazwac je miłością.

5 gru 2012

Gdzieś tam

Wiem, że jesteś gdzieś tam.
Gdzie dzika róża kwitnie przez cały rok.
Gdzie mewy śpiewają o poranku,
Tłukąc się nad taflą wody.
Gdzie malachitowe fale morza rozbijają sie o brzeg,
Delikatnie liżąc stopy plaży,
Przynosząc wspomnienia
Jak miliardy muszelek,
Kamieni porozrzucanych gdzieś niedbale,
Bezwładnie wyrzuconych na piasek.
I zabiera je
Egoistycznym muśnięciem odpływu.

A ja jestem tu.
Czasami odbijając głuche echo,
Czasami ocierając sie o szorstki klif.
Sama.
Wędruję bezkresnym rajem tej ziemi.
Tu,
Gdzie czas płynie,
Gdzie znalazłam wszystko.
Oprócz Ciebie.

1 gru 2012

Together

Stay.
What do you see?
Who do you want to be?

God gave me light.
I tried to make my eyes to open
And keep away from fight.
Getting by was too easy to do.
I needed something else.

I don't know what I did wrong.
Why stormy clouds destroy my heaven?
I try to stay strong
And be myself everyday.

If only I could overcome the dark in your heart
I would show you how to smile.
Light would reach every part
If you just opened your mind.

So take my hand
And go straight this way
Toward to sunrise.
There's nothing to pretend.
Together we can make this world better a bit.

28 lis 2012

Ikar

Zdawało mi się, że widziałam anioła
Tańczącego gdzieś na środku morza.
Porozrzucał śnieżnobiałe piórka dookoła.
Zniknął gdzieś w przestworzach.
A może  to był duch Ikara ze skrzydłami?
Spadł z nieba i teraz wędruje między światami.
I nic już mu nie potrzeba.
A może po prostu mi się zdawało?
Może to tylko kolejna ludokształtna chmura.
Dziwadło przyszło, zasłoniło słońce, poszło.
Ale skąd się wzięły te białe pióra?

26 lis 2012

Maska

W ciemnej źrenicy kryje się
Ta łza, co chciałaby być kroplą deszczu.
Przejżysta, niewinna, błyszcząca.
Zrodzona przez smutek,
Trzymana w niewoli pod powieką.
Chce zachłysnąć się mroźnym powietrzem.
Uwolnić prawdę więzioną tak długo.

W nieposłusznym gardle zagubił się
Ten krzyk, co miał przerwać głuchą ciszę.
Niepewny, ale srogi.
Słaby, ale przenikliwy.
Chciał rozerwać tą mgłę między nami,
Zwrócić Twoją uwagę.
Ale został stłumiony w środku swojej walki.

Potykam się, błądzę w labiryncie swoich uczuć.
Mylę scenariusz roli w której mam grać.
Tak ciężko być sobą.
Łatwiej po prostu zakładać gipsową maskę
Bez zmaterializowanych uczuć, ale codziennie inną.
I dumnie się w niej prezentować, jako najpiękniejsze stworzenie.
Podczas gdy nikt nie wie,
Co tak naprawdę dzieje się za welonem z kłamstw.

11 lis 2012

O wolność

A gdy wystrzeliły armaty,
Oni ruszyli przed siebie.
I błyszczały im bagnety.
I świeciły bomby jak gwiazdy na niebie.

Ruszyli na wroga,
Na jego ostrza, na jego kolce.
Poddani woli Boga,
By oddać swoje życie Polsce.

Wśród kurzu i pyłów,
Pocisków i grzmotów
I ognia karabinów
Każdy zginąć był gotów.

Ruszyli do bitwy,
Bo taka rola Polaków.
Zginąć pod ostrzem brzytwy.
Zasiać pole czerwonych maków.

Przyprószyć prochem, podlać krwią
I bronić do ostatka sił.
A potem pokropić patrioty łzą
Tą ziemię, o którą Polak się bił.

Dziś flaga jako symbol wywalczonej wolności
Powiewa przy ich grobie biało - czerwona.
Biel ich ofiary i niewinności
Poległych za ojczyznę krwią poplamiona.

27 paź 2012

Lista życzeń

Świeć dla mnie.
Jak księżyc w noc bez gwiazd.
Chodź dla mnie
Jak zegarek spowalniający czas.
Graj dla mnie
Jak pianino, gitara, cała orkiestra.
Pisz dla mnie
Jak Mickiewicz, Kochanowski i reszta.

Bądź przy mnie
Gdy otwieram oczy.
Pilnuj mnie.
Każdego dnia, każdej nocy.

Rozśmieszaj mnie
Gdy przypomną się gorsze dni.
Przytulaj mnie,
Nucąc stare kołysanki.

Kochaj mnie.
O to właśnie proszę.
Kochaj mnie,
A wszystko inne zniosę.

17 paź 2012

Dziewczyna z porcelany

- Czy ty go kochasz?
Tak, to było pytanie.
Przecież widzę, jak często szlochasz!
Nie odpowiesz mi na nie?

- Tak, kocham. I dlatego płaczę.
Tak, kocham. I co mam z tego?
Ja dla niego nic nie znaczę,
Nie roztopię serca jego.

- Skoro serce ma jak z lodu,
Duszę kutą ma w kamieniu,
Czemu lgniesz do jego chłodu,
By poddawać się cierpieniu?

Czemu chowasz się przed światem
Za woalem swoich włosów?
Żal i smutek twoim bratem
Nie zatępi ostrza ciosów.

Czemu w środku każdej nocy,
Budzisz się ze snu wyrwana,
Łzami topiąc srebrne oczy
Patrzysz w księżyc aż do rana?

Powiedz, czemu wciąż uciekasz
Przed spojrzeniami innych serc?
Czemu wciąż na niego czekasz,
W miejscu zatrzymując się?

- Kiedyś innym był człowiekiem.
Widzę dni te jak przez mgłę.
Każdy dzień był dla mnie wiekiem
Odkąd on opuścił mnie.

Kiedyś byliśmy nierozłączni,
Od dzieciństwa po ten dzień,
Który tamto życie skończył.
Czy to może tylko sen?

***

Przyjaźń wielki losu dar,
Taki co wypełnia serce.
Z czasem jednak taki żar
Może zrodzić i coś więcej.

***

- Ja kochałam go nad życie,
ukrywając na dnie serca.
Dzisiaj już nie umiem kryć się,
Wciąż szukając swego miejsca.

Ciągle pamiętam me wyznanie,
Wśród mgły niedzielnego ranka.
Nie sądziłam, że tak się stanie.
Czar prysł jak mydlana bańka.

On odszedł gdzieś daleko.
Uciekł. Nic nie odpowiedział.
Słoną łzę pod powieką
Zdusiłam. Nikt o niej nie wiedział.

Nie miałam nic na swą obronę.
Założyłam maskę jak z kamienia.
Każdy poszedł w swoją stronę,
Bo czas kierunki życia zmienia.

Dziś tłumione wtedy krople
Wypływają jak strumienie.
Włosy tęsknotą przemokłe
Chronią mnie przed jego spojrzeniem.

Mówią ludzie "Dosyć tego!
Przestań oczy wypłakiwać.
Tyś ofiarą serca twego.
Jemu trzeba się sprzeciwiać.

Przeszłość zostaw hen daleko.
Po co rany rozdrapywać?
Życie jest płynącą rzeką,
Nie wolno się zatrzymywać.

To co było już nie wróci.
Jego zdania też nie zmienisz.

Pozwól chociaż swojej duszy
W końcu wyjść ze świata cieni".

Memu losu i mej doli
Nic już dzisiaj nie pomoże.
Ja go kocham mimo woli.
Zakochałam się w potworze.

***

- Wstań dziewczyno z porcelany!
Ból i rozpacz nic nie zmienia.
Jeśli chcesz wygoić rany,
Zakop w ziemi swe wspomnienia.

Uśmiechając się do ludzi,
Otwórz dzisiaj się na świat.
Niech nadzieja się obudzi,
Każdy człowiek jest jej wart.




11 paź 2012

Porządek świata

Spośród czarnych chmur wypatrujesz tęczy.
Toniesz w wypływających z ust innych stekach bzdur.
Zaprzeczasz sam sobie, że to cię nie męczy.
Układasz w głowie idealnego świata twór.

Ile żyć,
Tyle sposobów na życie, a nawet i więcej.
I co tu kryć,
Często złe drogi wybieramy, a każdy kolejny krok podjąc coraz ciężej.

Ile perspektyw patrzenia,
Tyle punktów widzenia.
I choć mamy marzenia,
Zapominamy sens ich spełnienia.

Mylimy się, błądzimy, cofamy
W pragnieniu szczęścia zbyt uporczliwi.
Często przy tym bezsilnie upadamy.
A przecież chcemy tylko być szczęśliwi.

I tak już uporządkowany jest ten świat.
Według dziwnych, ludzkich zasad.
Więcej mitów jest niż prawd
W naszych chorych, sztucznych czasach.

Zostało tylko proste serce
Zagłuszenie warkotem silników.
Chce aby w życiu nie potrzeba było więcej.
Abyśmy zdjęli miano niewolników.

30 wrz 2012

Głos serca

Nie potrzebuję nikogo,
By mówił, co mam robić.
Nie jestem marionetką,
Żebyś mną sterował.
Zerwę nawet najgrubsze sznury,
Gdy tylko błysną reflektory sceny.

Nie potrzebuję nikogo,
By dyktował, co mam pisać.
Mam białą kartkę i pióro.
Mam oczy szeroko otwarte.
Prędzej zabraknie mi tuszu,
Niż pomysłu na wiersze.

Nie potrzebuję nikogo,
By wiedzieć, co mam mówić.
Pewnego dnia wyjdę na ulice
I wykrzyczę na głos
Wszystko, co na dnie serca tkwi.
Zatopione przez czas.
Mieszające sie z krwią.

Nie potrzebuję nikogo,
By mówił, w którą strone spoglądać mam.
Patrzę na świat przez swój obiektyw,
Chwytając najpiękniejsze chwile.
I różowe, przeciwsłoneczne okulary
Pesymistycznej optymistki.

Nie potrzebuję nikogo,
By wskazywał mi w którą stronę mam iść.
Pobiegnę autostradą marzeń.
Nie potrzebuję nikogo,
Jako głosu w mojej głowie.
Zrobię tak, jak serce każe.

19 wrz 2012

Pod pociąg

Wszystko obce.
I ten wiatr,
Pod którym uginaja się liście płaczącej wierzby.

Wszystko okrutne.
I ta rzeka,
Porywająca szczątki radości.

Wszystko smutne.
I ten płomień,
Którego już nie czuć, nie widać.

Wszystko zimne.
I ta ziemia,
Na której już nic nie ma swojego miejsca.

Byłaś tam,
I widziałąś jak cierpi.
Zastygła w miejscu schowałaś twarz w dłoniach.
A jednak nadal widziałaś go
Oczami serca i duszy.

Byłaś tam
I patrzyłaś jak leży sam na trawie.
Bez sił,
Z każdą sekundą opuszczała go nadzieja.
Wyparowywało życie,
Serce topiło się we łzach.

Byłaś tam,
Czułaś jak chce się uwolnic.
Nie wiedział dokąd pójść.
Nic nie zrobiłaś.

Dziś pod pociąg rzucił
Wszystkie łańcuchy trzymające go tu.
I udał się w ostatnią, najkrótszą podróż.
By obejżeć niebo z innej perspektywy.

A ty?
Spóźniona na pożegnanie
Przybiegłaś zdyszana chwile
Za późno,
Po czasie.
Na do widzenia dostałaś tylko ucisk zimnej, wiotkiej dłoni.
Blady uśmiech zdrętwiałych warg.
Martwe spojrzenie oczu, co nigdy nie zgasna
Wpatrzone w niebo
W poszukiwaniu miłości.

14 wrz 2012

Anioł

Znów upadłaś.

Popatrz ,pobrudziłaś swoją nieskazitelnie białą sukienkę.

Ostre gałęzie wyrwały ci kilka kolejnych piór.
Zerwały z szyi korale,
Zrobione ze spadających gwiazd.
Potargały złote loki.
Wplotły w nie liście na kształt aureoli,
Która spadła Ci z głowy.
Przygasła.
Leży gdzieś na ziemi.
Nadszarpnięta.
Porysowana.

Nie masz sił latać.
Nie masz sił się podnieść.
Siedzisz zwinięta w kłębek na zimnej, mokrej ziemi.
Skubiąc palcami stary, poniszczony, drewniany różaniec.

Kto powiedział, że anioły są jak Bóg? 
Nie można ich zabić,
Bo wiedzą co to śmierć.
Nie maja krwi, łez. 
Siniaków, zadrapań, skaleczeń.
Ale można je zranić.
Połamać skrzydła.
Złamać serce.
Sprawić, że spadną,
Gdy przywiążemy do ich nóg za ciężkie kamienie.
A wtedy uderzą w Ziemię.
Słabi.
Ze swoim niewidzialnym bólem.
Nie mając siły by się podnieść.

Wrażliwi.

Nie mogąc płakać.

Nie mogąc krwawić.

Wstań upadły aniele!
Otrzep się z liści, ziemi, gałęzi,
Które cię przysypały.
I na przekór wszystkiemu, co Cię powstrzymuje,
Unieś głowę wysoko do nieba.
Do słońca lub księżyca. 
A potem rozprostuj swoje wielkie, białe skrzydła.
Przetnij nimi powietrze 
I wzleć tam, gdzie Twoje miejsce.
Unieś nad Ziemią swoje pozornie kruche ciało.
Zabłocone, zmarznięte stopy.
Zakurzoną, pomiętą sukienkę.
Leć ponad chmury.
Z poszarpaną aureolą w drżącej dłoni.
Pokaż się wszystkim tym, których stróżem jesteś.
Pokaż jak się nie poddawać.

13 cze 2012

Pianino

Gdzieś w cichym pokoju,
Wśród płatków doniczkowych róży,
Stoisz Ty.
Jako mebel ozdobny,
Jako stolik do oparcia.
Zakurzony Ty.

A ja wciąż wycieram ten kurz
I co dnia przychodzę znów tu.
Z nadzieją jeszcze świeżą,
Że nie będziemy sami.
Może ktoś nas odnajdzie,
Może ktoś tu zabłądzi,
Może stawi się niespodziewanie.
Nastroi Cię.
Usłyszysz swój głos,
Zawołasz mnie.

A ja przyjdę,
Prowadzona słodką melodią z Twojego serca.
A ja przyjdę,
By spotkać tego, który Cię zaczaruje.
A ja przyjdę,
tak jak codziennie tu przychodzę.
A ja przyjdę,
Byśmy mogli razem słuchać Twego śpiewu.
Wśród płatków doniczkowych róż.